آران و بیدگل نیوز - پریسا عباسی: این‌جا منطقه‌ای از شهرستان آران و بیدگل، با مردمانی ناامید و دل‌گیر است. ناامید از همه‌ی مسئولینی که گوش شنیدن فریادها و خواسته‌هایشان را ندارند. دلگیر از پاس داده شدن‌های به این اداره و آن اداره.

جاییست که مردمانش بعد از چندین ماه پیگیری، سرانجام صاحب یک ایستگاه اتوبوس می‌شوند! 

نه مسجدی برای شنیدن اذان و اقامه‌ی نماز وجود دارد و نه پارک و فضای سبزی برای دل‌خوشی کودکانش.

منطقه‌ای که برخلاف تبلیغات فروشندگان، مبنی بر امکانات بالا از جمله شیشه‌ی دوجداره، بعد از گرد و غباری نه چندان شدید، نیمی از ریگ‌های دشت کویر پشت پنجره‌هایش خانه می‌کنند و شب‌ها، صدای بلند دستگاه کارخانه‌های اطراف، در گوش مردمانش لالایی می‌خواند.

حتی به برخی از داوطلبانش، به جای ساختمان‌های تکمیل، چند پاره‌آجر و آهن تحویل داده می‌شود.

این‌جا برای درخت‌کاری، تنها کود ریخته می‌شود و مردم آن یک‌سال منتظر روییدن درخت‌ها از کود می‌شوند!

شهرداری محترم بدون ارائه‌ی خدماتی چون: آسفالت‌کاری، جدول‌بندی، سنگ‌فرش کردن، خط‌کشی و... عوارض هم از مردمانش طلب می کند!

اما خبر مهمی که ساکنین مسکن مهر باید برای آن مژدگانی بدهند این است که دیگر لازم نیست بعد از سه سال،  برای خریدن یک شیشه آبلیمو، مسافتی طولانی را تا مرکز شهر طی کنند؛ چون به‌زودی (تا چندین سال آینده) سوپرمارکتی در آن‌جا افتتاح خواهد شد!

آری اینجا مسکن (بی) مهر آران و بیدگل است...

اما چه کسی به درد و دل این مردم رسیدگی خواهد کرد...؟؟!