آران و بیدگل نیوز، نهم ذی‌الحجه، روز«عرفه» و فردای آن «عید قربان» است. شاید بتوان تمام فلسفه حج را در این دو روز خلاصه کرد. حج، یکی از مهم‌ترین فروع دین اسلام است که مسلمانان در دهه اولِ آخرین ماه قمری (ذی‌الحجه) به مسجدالحرام در مکه رفته و مناسک خاص آن را به‌جا می‌آورند.

حج، نخستین بار در دین ابراهیم انجام شد و برای همین به \"حج ابراهیمی\" شهرت یافت. در روز عرفه، شب آن و روز عید قربان، در سه محل و مکان که نام آن‌ها دربرگیرنده‌ی مفاهیم بلندی است، باید اعمالی انجام شود. این سه مکان، «عرفات»،« مشعر»و« منی» است.

«عرفات»، به معنی شناخت بوده و می‌گویند آدم ابوالبشر در این مکان هبوط کرد و «عرفه»، یکی از زمان‌های موردتوجه نزد خداوند است که درهای رحمت را به روی مردم باز می‌کند. ازجمله دعاهای مشهور این روز، دعای حضرت امام حسین(ع) است که بعداز آنکه در روز ترویه  مکه را ترک کرد، در این سرزمین این دعا را خواند. «مشعر»، به معنی مکان شعور، به معنی خودآگاهی و خودسازی است و سومین محل یا آخرین منزل «منی» است که به معنی آرزو، آرمان، تمنّاست.

پس از شناخت (معرفت) و شعور (احساس)، نوبت به آرزوی تمنیات انسانی می‌رسد. حرکت از عرفات تا منی، فلسفه خلقت از خاک تا خدا را نشان می‌دهد؛ آنجا که باید رمی جمره نمود و باراندن شیطان، ذبح اسماعیل کرد. اسماعیل یعنی تعلقات دنیوی و آن‌هم عزیزترین آن‌ها، شاید قربانی کردن ثروت، شغل و آبرو باشد. شاید ابراهیم که به کمال رسالت و ولایت، توأمان رسید باید با این کار به کمال بندگی برسد و در سخت‌ترین امتحان نیز پیروز شود. شاید ابراهیم شدن آسان باشد ولی بنده شدن بسیار سخت؛ آن‌هم با قربانی کردن اسماعیل.

در آباديِ ما امّا، حج ابراهیمی به روایت حاجی اسماعیل، روایتگرِ سینه‌سوز اخبار و وقایع عاشورا در هیئت حضرت ابوالفضل(ع)، شنیدنی است. امام حسین(ع)، در روز هشتم و شب عرفه، حج ابراهیمی‌اش را به نهضت حسینی تبدیل کرد و از کعبه راهی شد، هرچند با هزاران دعوت‌نامه به کوفه دعوت‌شده بود اما چنین روزی، پیش از آیین قربانی، مُسلم، نماینده امام(ع)، در کوفه قربانی شد.

سالیانی است، روز عرفه که فرامی‌رسد در آبادی ما پرچم عزای محرم با اقامه پرچم عزای حضرت مسلم، اول سفیر امام حسین (ع)، برافراشته می‌شود. میعاد عرفه ما، مکانی است در حاشیه آبادی. اگرچه محل کسب‌وکاروتولید است، اما محفل دلدادگی عاشقان است. مثل سرزمین عرفات زیر چادر و روی حصیر نیست و حدیث آیین حج ابراهیمی نیست بلکه روایت نهضت حسینی است.

خدا رحمت کند حاج حسین عمویی آرانی را، حاجی اسماعیل می‌گفت در یک سفری که با حاجی حسین به حج داشتیم او باوجود سخت‌گیری‌هایی که وهابی‌ها برای برپایی مجلس روضه کنار بقیع داشتند باحالتی خاص از من خواست روضه مسلم بخوانم، خواندم و چه روضه‌ای شد. از آن سال و در روزگاری که کمتر از جناب مسلم بن عقیل در آبادی ما یاد می‌شد، حاج حسین با برپایی یک مجلس کوچک، اهل خانه و کارگران کارگاه کوچکش را برای روضه‌خوانی آن سفیر غریب کوفه دورهم جمع کرد و اینک پس از سال‌ها، گرچه حاجی حسین نیست اما به همت فرزندان و به برکت نیت آن مرد عاشق‌پیشه، هزاران نفر در چنین روزی، مهمان سفره روضه حضرت مسلم، داماد و امین خانه ولایت و سفیر قافله‌سالار کربلا (ع) و شهیدِ غریبِ روزِ عرفه‌ی کوفه می‌شوند.

خدا نگهدارِ حاجی اسماعیل اخباری باشد که بیش از نیم‌قرن است که خیلی‌ها به‌پای روضه‌هایش اشک می‌ریزند، آرام می‌شوند و عاشق‌پیشه شده‌اند. این روضه‌خوان محفل عرفه سال پیش در شرکت ساربان شهرک صنعتی هلال (ع) چنین می‌گفت: امروز و فردا همه زائران بیت‌الله حاجی می‌شوند اما کربلا، کعبه عشق است و حسین (ع)، مسافر سفر عشق.

حاجی اسماعیل، روز عرفه و شهادت جناب مسلم (ع) را روز آغاز فرصت دلدادگی و عاشق‌پیشگی مسافران سفر عشق می‌داند. گرچه حاجی‌ها طی این دو روز ماه ذی‌الحجه حاجی می‌شوند اما سفر معنوی حسینی‌ها از ذی‌الحجه شروع و تا ماه صفر ادامه می‌یابد. عرفه، روز روضه مسلم و فرصت شناخت و معرفت است. عاشورا، روز قربانی آل الله و مشعرِ شور و شعور حسینی و اربعین، هنگامه وقوف در منی و تمنای آرزوهای معنوی است.

حاجی اسماعیل، روایتگر هنگامه حج ابراهیمی و کاروان دار سفری معنوی که همه‌ساله از محفل روضه سفیر حسینی در محل شرکت حاج حسین عمویی و شب‌های بی‌قراری حسینیه حضرت ابوالفضل (ع) و آیین تعزیه دستگاه جابر اربعین حسینی خانه حاجی علی ساجدین تا زیارتگاه فرزندعلی(ع) راهنمایی‌مان می‌کند، در پایان روضه روز عرفه به همه مسافران سفر عشق حسینی گفت: این بود روضه روز شهادت سفیر حسین (ع) و فلسفه سفر حج حسینی و نيّت حاج حسینی که تاکنون به برکت عشق حسین (ع) و آن روضه کنار بقیع، ماندگار و یادگار مانده است.