آران و بیدگل نیوز - منیره ملکیان: در حرم نوه‌ی پیامبر(ص) پرچم های برافراشته، علم های استوار، در چشمانمان خودنمایی می کرد.


دیروز کودکان سیاه پوشیده بودند و زنان از اشک به عبور شرجی هیئت های عزاداری چشم دوخته بودند.
این جا فریاد \"یا حسین\" صحن را سرشار می کرد و دست ها تا به آسمان کشیده می شد و آنگاه با حجمی غمگین، بر سر عاشقانه ها فرود می آمد.
اینجا، صدای زنجیرها و سنج ها، با فریاد یا حسین در هم می آمیخت و چشم ها عطش خیز می‌شد.

اینجا، عاشقان ابا عبدالله(ع)، جرعه جرعه، زیارت عاشورا  نوشیدند و سر سفره ی توسل، ولایت را لقمه لقمه در دهان کودکانشان گذاردند.

اینان لبیک گوی حنجره ی خون افشانی شدند که لبیک به آن، لبیک به قرآن است.

عشق به حسین، خیمه ی برافراشته در جان آن هاست، خیمه ای به وسعت تمام هستی با خوانی گسترده از عطش که تشنگی بشریت را پایان خواهد داد.

اینان دل هایشان را وقف مولایی کرده بودند که فریاد \"هل من ناصرش\" جهان را به لرزه درآورده است.

اینان با بغض عاشورا، هوای دلشان ابری شد و آسمان دیدگانشان تیره.

اینان در این خشکسالی دل و قحطی عشق، نم نم باران اشکشان را غنیمتی می دانستند که آن ها را به چشمه ی خروشان کربلا متصل می کرد.

اینان در روزی که نخل ها از سنگینی داغ تبار علی خمیده اند؛ نام حسین را مشعل راهشان کردند تا در بیراهه های پر پیچ و خم گمراهی، چراغ راهشان شود.

اینان در ظهر عاشورا، ظهری دیگر از غم و اندوه را به نظاره نشستند  و وااسفاگویان، در میان دسته های عظیم عزاداری، واگویه های خود را با حسین و معبودش، نجوا کردند.

در روزی که بار حسرت عطش خاندان پیامبر(ص) در میان سینه ی فرات جوشید و بی تابش کرد؛ اینان نماز ظهر عاشورا را با قد قامت عشق، به پا داشتند.